Beste lezer!

Het nieuwe jaar begon met prachtig zonnig weer! De nachten waren fris, maar overdag was het heerlijk om buiten te zijn. De tweede helft van januari verliep wisselvallig met flink wat buien, waardoor het overal supergroen werd.

We zijn in januari maar wéér eens begonnen om de overheid achter de broek te zitten, we wachten al maanden op het laatste papiertje dat we nodig hebben om ons ‘casa rural’ te kunnen bouwen; het wil maar niet vlotten. Op naar Cáceres dus. Daar bleek, of leek, onze laatste aanvraag niet op de goede plaats te zijn aangekomen, dus hebben we opnieuw onze documenten, nu ter plekke, laten registreren. En nu maar weer afwachten of er snel antwoord komt. En of er überhaupt antwoord komt; zo af en toe worden we er mismoedig van. We zijn nu al tweeëneenhalf jaar bezig met onze aanvraag. En de overheid maar roepen dat men er alles aan doet om de economie in Extremadura vlot te trekken. Uiteraard willen wij graag werkzaamheden op onze finca laten uitvoeren met zo min mogelijk overlast voor onze gasten, maar bij alle bouwklussen tot nu toe blijken uiteindelijk alle licenties afgegeven te worden op het moment dat bij ons het hoogseizoen start. Enfin, genoeg gebromd.

Vanaf 1 februari kregen we de ‘zomer’ voorgeschoteld met temperaturen tot boven de twintig graden, een periode van prachtig weer, die de hele maand aanhield. Je hoeft dan ook geen dag te wachten of de eerste boeren- en huiszwaluwen melden zich, hoppen beginnen te roepen en kikkers kwaken dat het een lieve lust is. We hadden gasten die er de hele maand waren en die hebben welgeteld 1 dag met een beetje regen gehad!

Eindelijk viel dan op 20 februari de laatste vergunning op de mat! Na tweeëneenhalf jaar. Over bureaucratie gesproken. We hebben direct onze aannemer gebeld die nog dezelfde avond langs is geweest. Het definitieve project van onze architecte hadden we al een weekje in huis. Rafa (de aannemer) kan na Semana Santa (Pasen) met de bouw beginnen. Jippie! U zult begrijpen dat we ongelooflijk blij zijn.

geen oehoe...., dan maar een bosuil

Maart was een maand met zonnige perioden, dagen van buiten koffie drinken afgewisseld met nattigheid. Met de regendagen van de afgelopen maand groeien kruiden en grassen heel uitbundig. Het is prachtig buiten.

Bij de Rio Almonte blijkt zich een paartje oehoes op te houden, ik werd daarvoor getipt door een boer. We zijn enkele keren met zonsondergang wezen luisteren en hebben zowel mannetje als vrouwtje gezien en horen roepen. Ik ben daar bezig geweest met een schuilhut om te kijken of ik ze voor de lens kon krijgen. Na diverse pogingen heb ik het opgegeven; geen resultaat. Oehoes blijken lastige beesten! Ik ben de afgelopen jaren een paar maanden per jaar op zoek naar een paartje oehoes. Nog nooit met een positief resultaat en dat terwijl er voldoende in onze omgeving zouden moeten zitten. Men belt me soms vanuit de bar Montefragoso dat er weer een oehoe op de kerk zit. Het zijn moeilijk te lokaliseren vogels. Ooit zal het me toch lukken.

steenuil roepend, op 200 m van de finca

Met de bosuil had ik gelukkig meer succes; die heb ik opnieuw prachtig kunnen portretteren in zijn natuurlijke omgeving. Opnames waar ik zelf erg tevreden over ben. Ook met de steenuil die zich vlakbij onze finca blijkt op te houden ben ik in de weer geweest. Ik heb er een vaste houten schuilhut bij geplaatst en heb er een aantal keren in gezeten om te kijken of er hier te fotograferen valt, dit met het oog op onze komende gasten. Het lukte, al was het met de nodige moeite.

En toen kwam in maart het coronavirus in beeld, eerst wat aarzelend, maar toen veroverde het stormenderhand onze planeet. Begin maart werd ook ons bedrijf direct getroffen doordat gasten hun vakantie annuleerden. En op dinsdag 17 maart vertrokken onze vier laatste gasten vervroegd richting huis. Een enorme financiële strop hangt ons boven het hoofd helaas.
De annuleringen brachten heel erg veel werk met zich mee doordat veel gasten zich logischerwijs met vragen tot ons richtten.
En toen kwam het grote wachten! In eerste instantie tot eind maart, later werd dat verlengd tot in elk geval 11 april. Spanje in lockdown, wat betekent dat wij op onze finca (dat gelukkig wel) opgesloten zitten. We mogen alleen naar het dorp voor de dagelijkse boodschappen en moeten dat ook kunnen aantonen. Nooit met twee mensen in de auto. Niet wandelen buiten de finca.
Tegelijk met onze financiële noodsituatie hebben we de bouw van het nieuwe huis op moeten schorten. Pas wanneer de situatie weer enigszins gaat normaliseren, kunnen we opnieuw vooruitkijken en wellicht, hopelijk onze aannemer groen licht geven voor de nieuwbouw. Maar wanneer dat is?

Met ons nieuwe drukke voorjaar in het vooruitzicht hadden we onze oude kipjes opgeruimd omdat ze geen eieren meer legden. Negen nieuwe kipjes gekocht, die nu, eind maart weer aan het leggen slaan. Helaas krijgen wijzelf alle eieren nu niet opgegeten. Onze buren in het dorp zijn er goed mee.

Welnu, we proberen goede moed te houden en hopen dat alles weer op zijn pootjes terecht gaat komen. Dank voor alle steun (heel veel steun en medeleven) die we tot nu toe van gasten mochten krijgen. 

Als laatste nog een bijzondere belevenis die een van onze gasten meemaakte. Toen Paul 's morgens een wandelingetje maakte kwam hij buiten onze finca twee honden tegen die vlakbij een hek een das hadden 'vastgezet'. Zodra de das een poging deed om uit te breken, zorgden de honden ervoor dat hij geen kant opkon. Toen Paul dat had gezien kwam hij het ons spoorslags vertellen. Wij met de 4x4 erheen gereden en inderdaad troffen we de das 'gevangen' aan. Met onze komst dropen de honden gelukkig af en kon de das een veilig heenkomen zoeken. Het was een hele belevenis om dit nachtdier van zo dichtbij te kunnen zien!

We wensen vanaf Finca Las Abubillas iedereen gezondheid en hopelijk snel tot ziens! Elly en Gertjan

Finca Las Abubillas, Ctra. de Jaraicejo a Torrejon, km 2
10380 Jaraicejo (Caceres) Espana

E-mail: info@extremadura-spanje.com
Tel. Elly: 0034.638.28.27.15
Tel. Gertjan: 0034.608.31.12.86
Website: www.extremadura-spanje.nl

Bezoek onze website