Extremadura Nieuwsbrief januari 2009

Extremadura Nieuwsbrief januari 2009 - www.extremadura-spanje.com

Ditmaal schrijf ik een gedeelte van de nieuwsbrief (Elly). Het is een aangepaste versie van wat ik mijn dagboek toevertrouw.

Vrijdag 16 januari 2009: DE DAG MET HET GOUDEN RANDJE ?

Wat een spannende dag in positieve zin had moeten worden, werd onze eerste grote teleurstelling. We hadden het plan opgevat om langs Eladio (de eigenaar van de acht hectare grond) in La Aldea del Obispo te rijden en hem een hoger bod te doen. Ditmaal waren we bereid hem € 8.500 per hectare te betalen voor de grond. Hoe zou hij hierop gaan reageren? Tegen vieren belden we aan bij het huis van Eladio. Zijn vrouw Maria Angeles deed open en we mochten gelijk naar boven lopen, we waren welkom. Maria Angeles liet er geen gras over groeien en vertelde ons dat zij de acht hectare grond aan een agentschap verkocht hadden. Dat was wel een dreun. Daar zit je dan, gespannen en met een gevoel van hoop, dat er wellicht nu positiever gereageerd zou worden op ons bod. Er gaat echt van alles tegelijk door je heen, BALEN, BALEN, BALEN. Waar hebben wij het verkeerd gedaan? Hadden we de eerste keer al met een hoger bod moeten komen? Hadden we al weer veel eerder ons tweede bod op tafel moeten leggen? Hadden we? Ja, wat hadden we? Het is zo en het is niet anders. Het zal zeker een paar dagen kosten deze teleurstelling te boven te komen. Tegelijkertijd gaat het ook door me heen, dat wij gezond zijn, dat we toch maar mooi in Spanje wonen, dat we elke dag genieten van het prachtige uitzicht, van de mooie natuur. Wat klagen we? Er komt wel weer een ander stuk, misschien nog wel mooier, geschikter, goedkoper, wie kent de toekomst? - door Elly

En voor de rest? Alles gaat hier zo zijn gangetje. We zijn nog steeds druk in de weer om aangesloten te worden bij de ‘Social Seguridad', zeg maar de Spaanse ziektekostenverzekering. We zijn echt al tien keer op pad geweest, zijn van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk kwamen we bij een attente dame terecht, die ons stap voor stap vertelde wat we moesten doen. Het gevolg was dat we een half uur later over een sociaal nummer beschikten, waarmee we dan eindelijk de pas aan kunnen vragen. Dat is inmiddels gebeurd en nu zal het hoogstwaarschijnlijk enige maanden duren voordat de ‘tarjeta' in ons bezit is.

We kunnen vaststellen dat onze website behoorlijk succesvol is. Hij wordt wekelijks door veel mensen bekeken en dat uit wel tien verschillende landen. Ook krijgen we heel regelmatig nieuwe aanvragen om de nieuwsbrief te ontvangen, die nu naar meer dan 180 adressen wordt verstuurd!
Voor enkele mensen hebben we al boekingen voor het komende (voor)jaar kunnen regelen en ook staan er al diverse data in de agenda waarop onze expertise wordt gevraagd om als gids op te treden. Kortom, we voorzien blijkbaar in een behoefte.
Zoals je misschien al op ons weblog hebt gelezen, ben ik in mijn enthousiasme voor de fotografie buiten de weg geraakt met onze auto; het was erg glad op een bergweg met een stijgingspercentage van 15%, en ik raakte met de achteras compleet van de weg. De auto hing op de carrosserie boven een aflopend talud van zeker 80 cm. Iemand van een dorp uit de buurt heeft de auto uiteindelijk na veel geploeter weer op de weg gekregen. Omdat het ondertussen donker en nog steeds erg glad was, heb ik de auto op de berg achter gelaten en ben hem de volgende morgen met Maria op wezen halen. Toen regende het (gelukkig).

Nu we het toch over de auto hebben; we schaffen binnenkort een 4x4 aan, die o.a. ingezet gaat worden bij excursies. Deze auto heeft vijf volwassen zitplaatsen en kan zwaar terrein aan en dat is hier bij tijd en wijle erg praktisch. Onze Nederlandse VW-Transporter (zelfbedachte camperuitvoering) gaan we waarschijnlijk in Nederland te koop zetten, zodat we het vervelende traject van invoeren in Spanje kunnen overslaan. Ik (we) moeten hem wel even naar Nederland brengen! Mocht je iemand weten die interesse heeft, laat het ons weten. (bouwjaar 1999, 390.000 km. Goede conditie)

De bijdrage van Henk en Lies aan deze nieuwsbrief:

Box 1, Box 3........

Het heeft in ons huisje tot vette discussies geleid over wat we met box 1 aan moeten en wat met box 3. Ze lijken evenveel op elkaar en ze zijn vooral standaard. Uiteindelijk heeft Henk box 1 mee naar zijn schuur genomen en ik hield box 3 angstvallig in de woonkamer, totdat we moesten ruilen. Nee, niet die boxen voor de aangifte van de inkomstenbelasting, maar de standaard verhuisdozen. Er zit uiteindelijk toch verschil in. Voor het gemak laten we de "barrels" maar voor wat het zijn, want die zijn pas echt onhandig. Kan je nog niet eens fatsoenlijk oppakken. De 2 poezen daarentegen passen er heel goed in, maar ja die kunnen niet mee naar Spanje.

We zijn eruit. Nog even en dan gaat de grote verhuizing beginnen. De meeste spullen zijn ingepakt en heel veel hebben we gelukkig elders kunnen opslaan. De zakken polderbroodmix en potten pindakaas zijn ingeslagen en wat verder nog moet gebeuren kan pas in de laatste week. Behalve afscheid nemen van familie, vrienden en de poezen, dat is nog het moeilijkst. Daar zijn we al een tijdje mee bezig. Het leegeten van de vriezer, moet natuurlijk ook gebeuren, maakt het weer wat dragelijker. En nu we weten dat een poezenliefhebber ons huis gaat huren, komt het allemaal goed.

De dagelijkse Spaanse les is voor mij leuker geworden nadat Henk het "Spaanse woordenboek voor Kinderen" voor me heeft gekocht. Hier staan namelijk heel veel plaatjes in. En daarnaast kwam hij ook nog met de snelcursus "Spaans spreken en begrijpen in zes weken" aanzetten en dat vind ik dan weer wat minder. In week zes staat namelijk met dikke vette letters vermeld: "Dit is uw laatste week! Moet ik er nog meer bij zeggen"? Ehhh... doe maar even niet.

Een aantal zaken moet nog geregeld worden. Zo zegt onze zorgverzekeraar door de telefoon (en wijst ons daarbij ook nog even op de nieuwe polis van 2009, artikel 2.2), dat we gewoon in Spanje verzekerd zijn en hiervoor niets hoeven te doen dan alleen een adreswijziging te sturen. Opeens krijgen we allerlei formulieren toegestuurd omdat zij er niet meer zo zeker van zijn. En wij dus ook nog niet.
De Rabobank heeft huiswerk van ons mee gekregen, maar het duurt wel erg lang voor ze het af hebben. Zo moeilijk is het toch ook weer niet. Mogen we wel of niet die polis meenemen naar Spanje?
De gemeente Dirksland kan er ook wat van. Om ons in Berzocana in te kunnen laten schrijven hebben we een kopie nodig van onze huwelijksakte. We zijn hiervoor vier keer naar het gemeentehuis geweest, want het was allemaal nogal ingewikkeld vonden ze. De derde keer kon de mevrouw van Burgerzaken ons uiteindelijk vrolijk meedelen dat we naar Spitsbergen moeten afreizen om dit kopietje op te halen, want zij kon het niet vinden in het archief. Op Spitsbergen, waar we in 2003 getrouwd zijn, hadden ze het vast en zeker in een laatje liggen. Of we daar nog tijd voor hebben, vroeg ze. We hebben toen heel boos gekeken naar mevrouw Burgerzaken en kregen uiteindelijk na het vierde bezoek ons papiertje mee. Gelukkig, we zijn getrouwd.

Wie er nog niet helemaal klaar voor is, is het verhuisbedrijf zelf. Ze beginnen zich nu toch een beetje zorgen te maken over het inladen van onze spullen. Ons huis, langs een drukke provinciale weg, is niet zo groot, maar ons oprit is nog veel kleiner. Hoe moet die dubbele combinatie hier het erf op. Of we toch nog maar even wat extra informatie willen doorsturen
Wij wachten in spanning af. Het kan ons niet snel genoeg meer gaan.